Złowieszczy doktor Fu Manchu chce zawładnąć mieczem Dżyngis Chana. Kiedy to uczyni, cała Azja uzna go za spadkobiercę wielkiego wojownika i pod jego przywództwem wyruszy na podbój Europy. Żółtą inwazję powstrzymać może tylko Nayland Smith, inspektor ze Scotland Yardu.

Fu Manchu to geniusz zbrodni, którego za przeciwnika nie powstydziłby się sam Bond. Zresztą Dr No, pierwszy antagonista 007, wzorowany był na bohaterze cyklu powieściowego Saxa Rohmera.
Powstał również cykl filmowy, z Christopherem Lee w roli głównej, ale dopiero w latach 60tych. 30 lat wcześniej zrealizowano pojedynczy film, MASKA FU MANCHU. Główną rolę otrzymał niekwestionowany mistrz horroru, Boris Karloff. Stworzył znakomitą kreację - jest przerażający, diabolicznie inteligentny. Sadystyczny grymas na jego twarzy podczas zadawania tortur powinien przejść do antologii horroru. Szkoda, że na jednym razie się skończyło. Nie miałbym nic przeciwko kolejnemu megalomańskiemu planowi skośnookiego doktora. Filmowcy jednak nie planowali kontynuacji, o czym świadczy finał, dosłownie piorunujący dla Fu Manchu i jego akolitów.

Tym, co uderza w filmie po 78 latach od premiery, jest jego demonstracyjny rasizm. Jak portretowani są wszyscy nie-Europejczycy? Jako dzika tłuszcza, której w głowie tylko rabunek i gwałty (na białych kobietach). Nie daj Boże, by wśród tej ciemnej masy znalazł się jakiś wykształciuch, jak ów Fu Manchu (z trzema dyplomami z prestiżowych angielskich uczelni!). Wtedy mogą stać się prawdziwym zagrożeniem. Najlepiej, żeby wykonywali proste prace fizyczne, nie wymagające myślenia. Mówi się o tym w filmie bez ogródek, wprost! Jak widać, przekonanie o wyższości własnej rasy nie było w latach 30tych wyłączną domeną narodu niemieckiego.