Arcydziełem na miarę innych filmów Darabonta (Zielona mila, skazani na shawsank) nie jest, ale uważam, że poziom średniej oceny na filmwebie jest mocno, ale to mocno zaniżony (pewnie z tego powodu, że ludzie oczekiwali szczęśliwego zakończenia; że główny bohater zwiąże się z tą nauczycielką). Pamiętam, jak pierwszy raz oglądałem go, bodajże w TVP2 w ogóle nie spodziewałem się takiego tragicznego zakończenia. Dosłownie po seansie grubo z 10 minut po napisach siedziałem wryty w fotel i nie umiałem się ruszyć. Obejrzałem już wiele filmów; jedne pamiętam bardziej, inne wcale, ale ten film pamiętam właśnie po dziś dzień ze względu na końcówkę. Być może znalazły by się osoby, które uznałyby, że jest ona lekko przejaskrawiona, jednak według mnie właśnie przez takie rzeczy film pamięta się do końca życia. Pozdrawiam serdecznie!

A i jeszcze dodam, że muzyka pod koniec, wprost rewelacyjna. Doskonale oddaje klimat filmu, jak i jego końcówki.

Dead Can Dance - The Host of Seraphim cudo :) Idealnie wkomponowane w narrację filmu. Czasami dla tego tylko urywka oglądam cały film ;)

W życiu do tej pory obejrzałam trzy filmy, po których musiałam dojść do siebie: "Dystrykt 9", "Zostań" i właśnie "Mgła". Przy czym Mgła za każdym pieprzonym razem działa tak samo. Mocne 9 dałam temu filmowi za całokształt, ale podniosłam na 10 gdy przeczytałam gdzieś że końcówka mija się z wersją przedstawioną u Kinga. "Zielona Mila" i "Shawshank" to genialne ekranizacje genialnych książek. A tu mamy końcową wenę reżysera.
Muzyka<3 Giga- robal <3 Końcówka która ugina kolana tak, że chce się wyć razem z bohaterem <3 10/10

Pozdrawiam równie serdecznie : )

A ja podkreślę jeszcze jeden składnik znakomitej końcówki- fenomenalne aktorstwo Thomasa Jane'a. Wielu na forum mówi, że był drewniany w tym filmie. Ja z kolei uważam, że nie dało się tej ostatniej sceny lepiej zagrać. Fantastyczna gra oczami, wybełkotane słowa "Oni nie żyją..." i ten krzyk... Krzyk, którym chce wyrzucić z siebie wszelkie emocje, ale z drugiej strony- nie potrafi, bo sytuacja właśnie w tym momencie go przerosła.

Aż obejrzałam jeszcze raz końcówkę. Nie zwróciłam wcześniej uwagi, że on bełkotał jakieś słowa. Ale faktycznie słychać coś w stylu "They... didn't ... they died".
"Krzyk, którym chce wyrzucić z siebie wszelkie emocje, ale z drugiej strony- nie potrafi bo sytuacja właśnie w tym momencie go przerosła"- idealne podsumowanie <3

To jest właśnie świetne w tym filmie, ze główny bohater przez cały niemal film dosyć zachowawczo, bez emocji podchodzi do tych niesamowitych zjawisk. Jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi, w pewnym sensie potrafi sobie z całą sytuacją poradzić- podobnie jak widz, który mniej więcej wie, czego powinien się spodziewać. I tę swego rodzaju obojętność głównego bohatera do wydarzeń w filmie świetnie podkreśla stonowana, lekko "drewniana" gra Thomasa Jane'a. Aktor "wychodzi z siebie" dopiero w dramatycznym finale, idealnie obrazując to, co się dzieje w głowie widza, który również nie spodziewał się TAKIEGO rozwiązania. I właśnie za tę grę z widzem tak bardzo cenię "Mgłę", wszak dla mnie to najlepszy horror ubiegłej dekady ;)