Liczyłem na dobre kino, a podczas oglądania okazało się, że miałem myśli o rzuceniu kamieniem w ekran, by jak najszybciej się już skończył.

W wielkim skrócie: mamy dwoje bohaterów. Facet, który ma wywalone na swoją rodzinę i obca kobieta, która w czterech literach ma swojego męża. W obu związkach, partner/partnerka sami nawiązują kontakt do bohaterów, próbują o czymś rozmawiać, żyć jak normalni ludzie. Natomiast bohaterowie są znudzeni światem i przeżywają problemy egzystencjalne. Wszystko sprowadza się do tego, że zaczynają między sobą romansować, czyli zdradzać swoje małżeństwa. Do tego, ukazane jest to tak, jakby bez alkoholu i ostrej zabawy nie było życia (scena w klubie i jej następstwa). Jednym słowem, bogate zmanierowane towarzystwo! W to wszystko wplatany jest wizerunek Japonii i obcej kultury. Ale tak naprawdę, to nie chodzi o zrozumienie tej kultury, tylko o to, że bohaterowie są zdesperowani i gardzą jej elementami lub nagle, znienacka, zachwycają się nimi. Przy okazji, wyżywają swoją frustrację, bo są niewyedukowani, nie znają japońskiego (scena w barze, do kucharza). Męski bohater to ponadto zakamuflowany rasista do wszystkiego co nie jest mu zrozumiałe, co pokazuje scena w saunie, gdzie mimiką też pogardza w stosunku do innych (a są to europejczycy, bodajże Niemcy). Zarówno cały wątek można byłoby umieścić w innym wielkim mieście, na przykład Paryżu i uważam, iż bohaterowie zachowywaliby się identycznie jak tutaj. Więc badaczy lub fascynatów japońskości odsyłam stąd, bo to ten film w rzeczywistości nic nie ma z tym wspólnego.

Całość ogląda się tragicznie. W pseudo romansie, dramacie, są ukazane same negatywne wartości. Na jedyny plus zalicza się sceneria i kadrowanie na najwyższym poziomie, lecz to nie ratuje mojej oceny. Daję surowe 3/10 i odradzam, bo szkoda czasu na ten film. Chyba tylko zakompleksiony mieszkaniec stanów go zrozumie.