Trzytorowa akcja dotyczy Margherity , która jest reżyserem, matką, córką, singielką. Praca reżyserki sprowadza się do haseł wcielanych w życie: "niech żyje reżyser", "nie kłóć się z reżyserem", "reżyser zawsze ma rację" itd...film o buncie robotników i aktor formatu - sława John Turturro, aktor błyszczy, uśmiecha się jak na reklamie pasty do zębów, ale ma problem z zapamiętaniem swoich krótkich kwestii. Ta relacja doprowadza duet reżyser- aktor do stanów mocno podniesionego ciśnienia i dość niewybrednych inwektyw...
Ada, matka Margherity jest śmiertelnie chora i to stanowi drugi tor akcji, opieka, pielęgnacja, namiastka szczęścia, oczekiwanie, przemyślenia, filozoficzne wywody i niezwykła rola brata Giovannie'ego.
Gionanni stanowi filar, ostoję, scala wszystko co dobre, łączy przeszłość z teraźniejszością i przyszłość, jaka ona będzie z mamą lub bez niej, to jednak ta postać, wciąż postawą wyważenia, dojrzałości, poświęcenia wszystkiego dla tego ostatniego etapu przechodzenia przez rodzicielkę, hołd, który może dziecko wobec rodzica uczynić.
Margherita między pracą, szpitalem wychowuje swoja córkę Livię, która wydaje się dojrzalsza od swojej rodzicielki, miota się, odhacza kolejny dzienny obowiązek, przeciąganie pewnych decyzji, niemożność sprostania wszystkiemu powoduje stany paranoidalne, pojawiają się senne pragnienia, doba za krótka na wszystkie wyzwania, a czas ucieka, z matką coraz gorzej...
Wkrada się też pragnienie zmiany samotności w życie z kimś, Margherita rozdarta wewnętrznie, zewnętrznie. Uczestniczymy w tym kalejdoskopie, hermetyczność a zarazem otwartość, relacje innych ludzi, wdzieramy się do tego świata...
Trudna historia o trudnej sytuacji scalona od każdej strony genialnym reżyserem Nanni Moretti filmu, który ratuje.