Panie Aronofsky – czegoż się to kolega nażarł, cóżeś ty, Darrenie, wypił, że w sposób tak rażący „dziełko” twe ostatnie odstaje od typowego dla cię wytworu filmowego lotów wysokich?

Z dreszczem na plecach i paroksyzmem śmiechu czytam recenzje na FW i wypowiedzi na forum, w których to „znawcy” „tłumaczą” nam, zwykłym niezorientowanym laikom, jak NALEŻY interpretować ów nad wyraz nieudany, snobistyczny, silący się na postmodernistyczny wyraz artystycznej wolności, a będący najzwyklejszą wydmuszką, i to nader męczącą w odbiorze wymowie swej – kinematograficzny faux pas. Recenzenci! Forumowicze! Polecam i zalecam na przyszłość – miast udawać ćwierćinteligentów pozujących na półinteligentów via bezrefleksyjne powtarzanie miazmatów kolegi Darrena z rozmaitych konferencji prasowych – używać własnych szarych komórek. Myślenie wszakże nie boli.

On – Bóg, Ona – Matka Natura. Jaka relacja łączy Jego z Nią, że powstał z tego Syn – Jezus? Jezus narodził się z Dziewicy Maryi, nie z żadnej Matki Natury. Miriam była zwykłą żydowską dziewczyną z Rodu Dawida – jak zwykła dziewczyna może być jednocześnie implementacją Natury? Nie dostrzegacie tu bełkotu, nie tylko logicznego, ale również – merytorycznego? Albo trzymamy się Biblii, albo nie. Inaczej jest to czysta profanacja Pisma Świętego, a nie żadne tam „wizje artystyczne”. Dokonaj „wizjonerskiej” analizy Koranu, kolego Aronofsky!

Syn – Jezus. Doprawdy? Którego Matka, Dziewica Maryja, tak usilnie chroni przed ludźmi i światem, który ma zbawić?

On – Bóg – psychopatyczny narcyz, manipulator, egoista, egocentryk, cyniczny typ odgrywający da capo al fine tę samą historię, której celem jest… postawienie sobie dyjamentu na kominku? Tak, wiem, ależ owszem – nie o lśniący dyjament tu się rozchodzi, to taka metafora…

Bóg jest Miłością. Bóg objawił się w Starym Testamencie nie w pełni – pełne dzieło Stworzenia dopełnia się w Nowym Testamencie. Abstrahując od tego, że Aronofsky zbezcześcił nie tylko analitycznie, ale i merytorycznie, metaforycznie oraz intelektualnie zarówno Stary, jak i Nowy Testament to ukazał wszem wobec tym filmem, że nie tylko ma zły gust, jeśli chodzi o obsadzanie aktorów pierwszoplanowych (na wskroś pusta, mdła, nieinteligentna, bardzo nieutalentowana Lawrence; Bardem również sporo poniżej swoich możliwości – to wszystko jest po prostu źle wyreżyserowane, zaś scenariusz jest fatalny pod każdym względem), ale również cierpi w sposób aż nadto widoczny na niemoc twórczą. Aronofsky powinien wyjechać, odpocząć, podleczyć skołatane nerwy i dać sobie i nam parę lat odpocząć od jego wymuszonych wytworów, miast karmić cały świat swoim postmodernistycznym i jakże postępowym, bo bezczeszczącym największą świętość dla wielu ludzi na świecie – Biblię. I absolutnie nie zatrudniać do ról pierwszoplanowych byłych protegowanych Wajnsztajna, które obecnie robią za życiową partnerkę…