Mumia wróciła. Niestety przyniosła ze sobą falę głupoty, tandety i zgapiarstwa. Naprawdę, Sommers w drugiej "Mumii" nie postarał się o nic nowego, próbował rekonstruować to co ograne. I tak burza piaskowa, która zachwycała w I zastąpiona została "burzą wodną", która nudzi i raczej śmieszy, niż zachwyca.Trudno też doszukiwać się jakiegokolwiek nowatorstwa w efektach specjalnych, bo mimo, iż są staranne i bardzo ładne, to niewiele pomysłowe. Humor mocno naciągany, kilka dobrych gagów, a poza tym pustka. Tajemnicze mumie i "stwory" z pierwszej części Sommers tak tu namnożył, że przyprawiają o bóle głowy. Nudzi też monotonność akcji i sama postać Impothepa, ktory już w ogole nie przeraża- co w zasadzie psuje cały sens filmu. Wielki kapłan, niepokonany w "Mumii", w "Powrocie" nie ma znaczenia, może go przecież przechytrzyć mały chłopiec. Znaczenie mają mieć mnożące się do znudzenia potwory, stwory, trupy, odchody, robale itp.. Nic nie ma mocy, nic nie zaskakuje, nie trzyma przy ekranie. Poczucie humoru miejscami niezłe, choć dużo niższe niż w "Mumii". Dodatkowo nie warto iść do kina jeśli nie obejrzało się jedynki, nie dość, że fabuła może być niejasna (sny Evelyn, powtórzenie pierwszej sceny z "Mumii"), to bardzo bardzo wiele żartów to aluzje do pierwzego filmu np. jeden z niewielu udanych, kiedy chłopiec przez przypadek potrąca wielkie kolumny, które składają się w domino ( aluzja do jednej z pierwszych scen "Mumii" z udziałem mamy ów chłopca). Kilka niezłych dialogów, ale całość jest zepo prostu głupia. A wątek romansu Impothepa i Anck-Su-Namun mocno niedopracowany. Kolorowa, nudząca, cukierkowa bajeczka. Film ratują nieco efekty, oraz rzeczewiście świetna scenografia Londynu. Za całość 3/10