W roku premiery "Spirita" wybrałem się z klasą do kina na "Zemstę"(szkolny obowiązek, chociaż film nie był najgorszy). Nie słyszałem jeszcze wtedy o Mustangu, więc widok plakatu reklamującego film nie wzbudził we mnie żadnych emocji.
- Kolejna bajka dla dzieci w wieku przedszkolnym- stwierdziłem.
Nie przypuszczałem jak bardzo mogę pomylić się względem tej "bajki". Na długo zapomniałem o widzianym plakacie.
Kilka lat później, kiedy osiągnąłem już bardziej dojrzały wiek nastolatka, zupełnie nieświadomie znowu zetknąłem się ze "Spiritem". Nastąpiło to przez pewną piosenkę słyszaną kilkakrotnie w radio. Mówię tu o "Here I am" Bryana Adamsa. Świetny utwór. To dzięki niemu odkryłem później dalszą twórczość Adamsa i wiele innych pięknych piosenek. Nie zdawałem sobie sprawy, że utwór pochodzi z tego filmu, ale bardzo go polubiłem. Już od tamtego czasu kojarzył mi się z wolnością..
Jak już wspomniałem zafascynowany Adamsem, zacząłem szukać innych jego piosenek w internecie. Dowiedziałem się również, że "Here I am" pochodzi z płyty "Spirit". Płyta jak każda inna, pomyślałem nie studiując za bardzo jej pełnej nazwy. Ściągnąłem nawet "Run free" skomponowane przez Hansa Zimmera i ...
użyłem go jako podkład do audycji o 2 maja, którą nagrywali na potrzeby zajęć szkolnych mój brat i jego kolega. <Nawiasem mówiąc całkiem nieźle wyszło..:) >
Dopiero któregoś dnia szukając teledysku "Here I am" trafiłem na.. scenę z filmu. Jest to scena narodzin Spirita. Kiedy usłyszałem dźwięk szukanej piosenki i słowa śpiewane przez Bryana połączone z tą sceną, poczułem dziwne ciepło wewnątrz. Wtedy postanowiłem obejrzeć film w całości.
Kilka dni później udało mi się ściągnąć film. (W wersji oryginalnej, ponieważ zależało mi na piosenkach Bryana Adamsa). Film obejrzałem ostatecznie w lipcu 2009 r.- 7 lat po premierze.
Czas, który spędziłem oglądając film był dla mnie wyjątkowy. Nigdy później nie czułem się tak samo. Już początek- lot orła i scena z biegnącymi mustangami wywarły na mnie ogromne wrażenie. Tego ciepła wewnątrz i szybciej bijącego serca nie zapomnę nigdy.. (Czy na każdego ten film działa w ten sposób?!). Podczas sceny narodzin Spirita nie mogłem już powstrzymać napływających łez..
Przez cały film czułem to ciepło wewnątrz i rozpierającą mnie radość?/spokój? Dziwne i piękne uczucie, którego wcześniej doznałem tylko kilka razy- kiedy oglądałem Króla Lwa(pl) i Brother Bear(ang) i może kilka odc. Naruto, ale nigdy w takim stopniu i tak mocno..
Wielki wpływ na to miały na pewno świetne piosenki Bryana Adamsa. Szczególnie mam tu na myśli "Sound the bugle". Czułem wtedy na sobie zimowy chłód (film oglądałem w lipcu), ale jednocześnie ciągle to wewnętrzne ciepło... Jak dziecko przeżywałem losy Spirita i z emocjami śledziłem akcję. Trudno opisać słowami uczucia z tym związane.. Nie myślałem, że mogę w ten sposób reagować na film- nierealną historię. Ale czy nierealnym można nazwać coś, co zostaje w sercu człowieka już na zawsze, do końca życia?? Końcowa melodia "I'll always return" dopełniła nastroju. Dla mnie było to jak powiew świeżego wiosennego wiatru, którego zapach pamięta się przez cały rok..
Czy "Spirit" wywarł na mnie takie wrażenie, że zmieniło się coś w moim życiu? Myślę, że tak. Nie objawia się to jednak w innym postępowaniu czy zmianie charakteru. Zmieniło się postrzeganie świata, otaczających ludzi. Niektóre problemy wydają się małe, nieistotne, a zachowanie ludzi, ich priorytety, styl życia wydają się nonsensowne, zupełnie niezrozumiałe.
Zapewne na każdego film ten wywarł trochę inne wrażenie, może nawet nie do końca pozytywne i entuzjastyczne jak moje. To naturalne, przecież każdy z nas jest wyjątkowy na swój własny sposób i inaczej reaguje na podobne sytuacje. Niemniej jednak, dla mnie "Spirit" to historia wyjątkowa. Z pewnością wrócę jeszcze nie raz do niej z podobnymi emocjami i ekscytacją, bo "prawdziwie dobra historia nie nudzi się nigdy"...


PS. Dzięki za dotrwanie do końca zbyt długiej wypowiedzi..
Macie jakieś własne opowieści dotyczące "Spirita", lub
opinie i odczucia?


Pozdrawiam,
Dave ;)