Obsypany nagrodami film Winterbottoma to paradokumentalna opowieść o wyprawie dwóch Afgańczyków do Ziemi Obiecanej - Londynu. Jest to surowy obrazy z życia każdego uchodźcy, nielegalnego emigranta. Proste zdjęcia, prosta narracja i niezwykły dramat ludzi, którzy w poszukiwaniu godziwego życia godzą się na wielkie poniżenie. Winterbottom nie oszczędza widzom niczego. Widzimy więc i chwilę radości i dobroci jak i wszelką podłość i żerowanie na ludzkich tragediach.
Oglądając to wszystko nie mogłem się jednak odpędzić od prostego pytania: I po co został nakręcony ten film? Nie bardzo widzę ten film jako historię jednostki. Manifest społeczny jest aż nazbyt czytelny. Jednak poza pokazaniem paru stereotypowych sytuacji reżyser w zasadzie nie wgryza się w temat. Bardziej interesują go eksperymenty wizualne niż narracja. Jako historia emigrantów ten film nie za bardzo do mnie przemawia. To, co moim zdaniem, udało się najlepiej Winterbottomowi, to ukazanie różnic kulturalnych pomiędzy poszczególnymi krajami Bliskiego Wschodu. Są to tylko migawki, a jednak wyraźnie oddają różnice pomiędzy np.: Iranem a Pakistanem.
Mimo kilku bardzo mocnych, przejmujących scen nie bardzo rozumiem za co Winterbottom dostał te wszystkie nagrody.