Film określany jako poetycki. Rzeczywiście wyczuwa się tę liryczność obrazu.
Lubię filmy z określonym klimatem. A tu panuje właśnie taki nastrój beztroski, ale podbitej nostalgią. Tęsknota za mijającym latem, młodością, beztroskim podejściem do świata, miłością. A na koniec żal, że wszystko wydarzyło się "nad rzeką, której nie ma", bo okazała się ona być prozaicznym strumykiem, że trzeba "spalić żółte kalendarze" jak śpiewa na koniec Piotr Szczepanik i należy pogodzić się z tym, że czasem pewne sprawy w naszym życiu są jak dwa pociągi, które chociaż jadą tym samym torem i w przeciwnych kierunkach, mogą się jednak rozminąć tak, jak postacie Admirała i Marty.
Oby więcej takich produkcji w polskim kinie!