Trochę przesadzę jeśli powiem, że mój stosunek do tego filmu był ambiwalentny, ale w istocie obawy miałem duże. Przede wszystkim ze względu na to, że w głównej roli została obsadzona piosenkarka, a nie zawodowa aktorka, a za kamerą stanął aktor, który pierwszy raz w życiu miał pokierować filmem. Jak się okazało niepotrzebnie się martwiłem.

Bradley Cooper nie tylko dobrze wywiązał się z obowiązków reżysera, ale również stworzył doskonałą kreację aktorską, możliwe że najlepszą w swojej karierze. Postać Jacka jest człowiekiem z krwi i kości, którego twarz pod wpływem alkoholu nabrała stałego sinego koloru, a głos ochrypł od litrów whiskey. Bohater jest prowadzony konsekwentnie, nie przechodzi "bajkowej" przemiany. To właśnie jego losy mają wyciskać łzy. Faktycznie to robią, w końcu to melodramat, jednak nie dzieje się to w sposób tani i nachalny. Do klasycznych tricków rodem z najstarszych filmów tego gatunku Cooper dorzuca przekonywującą psychologię postaci, która pozwala poczuć tragizm głównego bohatera.

Obawy związane z Lady Gagą również okazały się niepotrzebne. Piosenkarka zagrała naturalnie, a Shallow w jej wykonaniu dawało ciarki na plecach. W prawdzie nie zawsze przekonywała mnie sama historia bohaterki, ale w kontekście całego filmu Ally jest bardzo solidną postacią.

Na drugim planie również jest dobrze. Sam Elliott jako Bobby nadaje filmowi bardzo fajne tło i jest pretekstem do głębszego poznania postaci granej przez Coopera. Brata głównego bohatera jest swojego rodzaju "easter eggiem", który przynosi ciekawy wątek do fabuły filmu.

Pod względem realizacji jest doskonale. Zdjęcia są dobre, momentami bardzo przemyślane. Scena, gdy Jack wchodzi do garażu, zrealizowana jest tak, aby wydało się, że Jack pojawia się na scenie, aby dokonać ostatniego aktu podczas koncertu. Panie Cooper, szacunek! Niezwykłą siła filmu jest warstwa muzyczna, o której nie ma co dużo pisać, wystarczy wejść na YouTube i zobaczyć liczbę wyświetleń poszczególnych utworów ze ścieżki dźwiękowej. Z kolei na pewno należy docenić fakt, że wszystkie piosenki Jacka zostały zaśpiewane przez samego reżysera, który odkrywa przed nami swój kolejny talent.

Ciężko jest pisać o wadach, gdy film Ci się tak bardzo podoba. Jednak na pewno należy do nich zaliczyć kilka niedoskonałości scenariusza, jaki i nierówny rozkład szybkości, z jaką opowiadana jest historia. Druga część filmu jest dużo bardziej dynamiczna pod kątem rozwoju zdarzeń, w moim odczuciu dysproporcja jest zbyt duża.

Film "Narodziny gwiazdy" to bez wątpienia największe dokonanie artystyczne w karierze Bradleya Coopera. Miejmy nadzieję, że aktor, a teraz już i reżyser, jeszcze nie raz dostarczy nam tylu emocji.