Pomimo skrajnie różnych opinii o filmie, jestem na tak. Jedni oceniają muzykę, inni doszukują się luk w scenariuszu.
Czasem lepiej, czasem gorzej, ale jako całość gra (muzycznie nawet bardzo :))
Ale naprawdę Bradley? Najbardziej uderzyło mnie gdy Ally jest po raz pierwszy na scenie, nie moment kiedy na nią wchodzi, ale później, podczas sławetnego AAAAA w Shallow, czujemy, że to jest jej miejsce na ziemi. Czujemy jej przemianę i wiarę w siebie. Nie chcę wychwalać tutaj talentu aktorskiego Lady Gagi, ale faktycznie można było zauważyć że to ten moment. Bohaterka uświadamia sobie do czego została stworzona, jest to niemal namacalne.
I właśnie o ten moment mi chodzi, Ally śpiewa z całego serca, rozkłada ręce i...? Nic.
Kamera ucina nasz punkt widzenia i zamyka Gagę w pokoju 1x1.
Smutne... Chciałam zobaczyć tą małą kobietę na wielkiej scenie będącą jeszcze większą piosenkarką śpiewającą dla tysięcy.
Zamiast tego Bradley Cooper, Matthew Libatique i montaż Jay'a Cassidy sprezentowali nam Lady Gagę w pudełku, którego nie da się rozpakować...
Piosenkarkę słychać bardzo dobrze, aktorki nawet nie widać. Cały film czekałam na dalekie ujęcie całości jej, sceny i tysięcy fanów na widowni.
Szkoda, bo wbrew opinii głównej bohaterki, jest na co popatrzeć.