Gaga chce rozliczyć się z przeszłością, z której przestaje być dumna. Nagrywa album Joanne w 2016 r. i jest zupełnie inaczej - jakby chciała powiedzieć "sprawdzam". Jest źle. Potrzebuje na nowo swojego mentora, który by ją wypromował. Niespodziewanie nowy mentor, nie tylko (albo nawet nie tyle!) ją promuje, co pozwala opowiedzieć jakim bagnem jest sława w show-biznesie, jak człowiek zatraca swoją osobowość i wszystko co ważne, oszołomiony hałasem własnych sukcesów. Pozwala szczerze opowiedzieć historię wszystkich porażek.
Tak mogłoby być i wtedy film chwytałby na prawdę za serce. Jednak zamiast tego Cooper woli zaśpiewać o tym, że wypływa na głębinę, ale równocześnie podsunąć i obarczyć całą winą za wszystkie grzechy menadżera - speca od tego "jak to sprzedać", dla którego nie liczy się artysta i publiczność, tylko ilość - jako jedyny wyznacznik (ależ odkrywcze!).
Dlatego Lady Gaga nie przeżyje całkowitego katharsis po seansie i nie przeżyje go widz, bo menadżer to (w zależności od głupoty artysty) do 80% winy, a nie tak jak w filmie 100%. Także te wszystkie "bądź sobą, autentycznym" nigdy się nie ziści - dopóki pouczający nie zobaczy, że sam powinien być pouczany...