Jak mnie takie historie irytują. Laska zakochuje się w pierwszym lepszym pijaczynie, tylko dlatego że jest znanym śpiewakiem i ma piękną buźkę. Jakby to był tramwajarz Edek z wąsem to szybciej by go pogoniła niż szczura w piwnicy. No ale to słynny gwiazdor, wysyła po nią szofera, więc dalejże wikłać się związek, tylko po to by wywindował na szczyty list. Czy ją w ogóle obchodził własny mąż? Czy kiedykolwiek wzięła go za fraki i powiedziała: albo bierzesz się w garść albo się rozstajemy. Ale nie, zbyt była zajęta swoją karierą, by przejąć się jego nałogiem. A on nie lepszy. Chleje, ćpa, ma wszystko w d*pie bo jest artystą i ma problemy (A któż nie ma). Chemia chemią ale jeśli tylko na tym opiera się związek to ja się potem nie dziwię że 50% ślubów kończy się rozwodem. Miłość to nie tylko zabawianie się w wannie i śmianie z czyjegoś nosa, ale przede wszystkim rozmowa. A potem wielki płacz, bo on jej nie powiedział, że boi się zaszkodzić jej karierze, a ona mu nie powiedziała, że trzeźwy mąż jest dla niej ważniejszy niż właśnie ta kariera. A mieli na to czas. Jakoś mi ich nie żal. Zamiast wzruszenia poczułam irytację.