"Nic" balansuje na granicy między kinem psychologicznym a społecznym, wręcz zaangażowanym. Gdy w 1997 do władzy w Polsce doszedł AWS, czyli pospolite ruszenie polskiej prawicy, jedną z pierwszych decyzji było drastyczne zaostrzenie i tak rygorystycznych przepisów o dopuszczalności aborcji. Ten film jest swego rodzaju rozpaczliwą manifestacją, pokazującą, do czego to doprowadziło. Problem jest na pewno bardzo autentyczny. Gdy patrzyłem na wspomnianą scenę w sądzie, jako żywo przypomniały mi się relacje z procesu skazanej niedawno kobiety, która utopiła w Wiśle czteroletniego synka. Ta przynajmniej próbowała wziąć na siebie ten ciężar. Naszej bohaterce zabrakło siły.
W filmie zagrała tylko jedna znana osoba - Janusz Panasewicz, wokalista grupy Lady Pank, który jednak stworzył postać zupełnie odmienną od swojego scenicznego wizerunku. Odtwórczyni głównej roli, Anita Kuskowska-Borkowska, jest aktorką całkowicie nieznaną, co w takim filmie chyba stanowi plus. Dramat, który odgrywa, wydaje się dzięki temu jeszcze bardziej autentyczny. Patrząc na tę kobietę naprawdę jej współczujemy, beznadziejność jej położenia dociera do nas z całą mocą.
Nie jest to kina lekkie ani przyjemne, ale bardzo potrzebne. Uświadamia nam, jak bardzo może zaszkodzić jeden idiotyczny przepis, jedno ustępstwo wobec naszego konserwatywnego Kościoła. Polecam, choć relaks to wątpliwy.