Po raz kolejny mamy do czynienia z duchem, opętaniem i jakżeby inaczej, piękną panienką w roli ofiary. Obraz Davida S. Goyera jest typowym przeciętnym horrorem, jakich ostatnio mamy w kinach tony. Otóż pewna dziewczyna ma od jakiegoś czasu przerażające koszmary i wizje małego chłopczyka. W wizjach widzi opuszczony szpital, swą zmarłą matkę i małego chłopca, który bardziej przypomina zombie niż człowieka. Co gorsza, wizje szybko przechodzą na jawę i rozpętuje się koszmar. Okazuje się że jej zmarła matka, która skończyła w szpitalu psychiatrycznym zabrała ze sobą pewną tajemnice do grobu. Dziewczyna w końcu rozwiązuje zagadkę, której wynikiem jest zły duch, jej nienarodzonego brata bliźniaka.

Jak widać fabuła do bólu typowa dla ostatnich niszowych produkcji. Co prawda to dopiero początek historii, ale dalej wcale nie jest lepiej. Widz błyskawicznie domyśli się dalszego rozwoju wypadków, a co gorsza bez problemu przewidzi finał. W filmie dosłownie nic nas nie zaskakuje, nawet w sumie nie próbuje nas zaskoczyć. Ot kilka krwawych scen, trochę wrzasków i wałęsający się co chwila po ekranie zły duch - dybug. Naprawdę jest to dużo za mało aby zachęcić widza do pozostania przed ekranem do końca.

Technicznie również film nie spełnia jakiś ciekawych standardów. Efekty specjalne miejscami aż walą po oczach swą sztucznością, a krew tradycyjnie wygląda bardziej jak sok pomidorowy. Sama scena finałowych egzorcyzmów też do wybitnych dzieł sztuki nie należy. Gorzej, wręcz potrafi śmieszyć. Muzyka w całości jest w miarę porządna, jednak nie odbudowuje to klimatu. Ostatecznie ten ostatni leży i kwiczy przez cały film. Gra aktorska pasuje do całości, gdyż wygląda strasznie drewniano, a sam scenariusz spłyca ją swymi nonsensownymi dialogami.

W efekcie dostajemy typową Hollywoodzką produkcję w mizernym wykonaniu. Ni to straszną ni śmieszną, za to przeraźliwie nudną. Jeśli ktoś jest fanem tanich horrorów, to może z braku czasu obejrzeć ten tytuł, jednak dużo bardziej zachęcam w tym momencie powrócić do filmów z lat 80-tych.