Bertino na swój debiut reżyserski wybrał dość oklepany temat, ale mimo wszystko wydaje mi się że nie wyszło mu to wcale tak źle. Przez pierwsze 45 minut klimat budowany jest poprzez odgłosy (stukania, itp.) Jedyna muzyka jaką słyszymy, wydobywa się z gramofonu. Film kręcony jest z ręki, co jeszcze bardziej "urealnia" obraz. Na uwagę zasługuje też kilka dobrych, trzymających w napięciu scen. na przykład gdy Liv Tyler je jabłko (?) a w tle pojawia się nieznajomy, obserwuje ją, po czym odchodzi. Scenariusz jest prosty, ale taki jego urok, reżyser nie stara się wyjaśnić skąd wzięli się napastnicy, ani też nie przybliża życiorysów głównych bohaterów. Skupia się na samej masakrze i kilku wcześniejszych godzinach z życia "ofiar". Mamy tu wiele niewiadomych, myślę że to dobrze , bo gdy niedoświadczeni reżyserowie starają się wplątywać wątki psychologiczne i obyczajowe w tego typu filmy to z reguły wychodzi papka, której nie da się oglądać. Jednak w połowie Bertinowi kończą się pomysły. Zaczyna straszyć w oklepany i znienawidzony przeze mnie sposób na zasadzie szoku. Im bliżej końca tym film zaczyna coraz bardziej męczyć, a biorąc pod uwagę to że trwa nie całe 90 min, to duży minus. Co do gry aktorskiej, to nie jest tak źle, na pewno nie razi , a to już plus w tego typu produkcjach. Jak już wcześniej wspomniałem bardzo ważne w tym filmie są dźwięki i na pewno ludzie którzy oglądną go w domu na komputerze, bez porządnego soround nie odczują tego klimatu co w kinie. Reasumując nie jest to film przełomowy, ale z "braku laku" można obejrzeć. Mnie osobiście znudziły się amerykańskie remaki azjatyckich (teraz hiszpańskich) horrorów, a ten film to takie miłe urozmaicenie.