... oglądać ten film spiracony z netu. Powinno się zasiąść na sali kinowej i dać się ponieść.
Bo co to za przyjemność przewijać w komputerze momenty oczekiwania na to, co się zaraz wydarzy? Według mnie siłą tego filmu jest właśnie napięcie, permanentna niepewność i uczucie niemal odrealnienia (jakim cudem to się może dziać na jawie?).
Jestem skłonny uwierzyć w kreację Liv Tyler - odnoszę wrażenie, że jej bohaterka chwilami po prostu odmawia przyjęcia do świadomości sytuacji, w której się znalazła. Jest delikatną kobietą; odtrąca faceta, ale nie umie bez niego być. Dlatego też nie potrafi go przekonać, że dzieje się coś złego. Myślę, że James początkowo odbiera jej histerię jako próbę zatrzymania go przy sobie.
Uwielbiam oprawców - są tak cholernie wyrachowani i nieporuszeni. Przypomina mi się francuski "Ils" i niemiecki "Funny Games" - "Nieznajomi" plasują się dla mnie gdzieś pomiędzy. Niespecjalnie przebiegli, trochę wręcz znudzeni - ich zachowanie sugeruje, że to nie jest ich pierwszy raz. Z resztą w finale filmu jedna z kobiet rzuca "Następnym razem będzie łatwiej" - czyli odpuścić sobie kolejnej jatki też nie zamierzają.

Czytałem na forum, że niektórzy nie rozumieją motywu z nieprzyjęciem oświadczyn oraz końcowej sceny broszurkowej. Otóż chciałbym przypomnieć, że film w pewnym (dużym?) stopniu podparty jest autentyczną historią. Skoro więc nie wiadomo, co się naprawdę wydarzyło w domu - zawarto w filmie przynajmniej pewniki sprzed i po zdarzeniu.

Ale... ale żeby nie było, że jestem zachwycony całością:
Czy Kristen naprawdę przeżyła? Czy może to tylko zabieg otwierający furtkę do "Nieznajomych 2"? Bo jeżeli to drugie, to si,ę zamierzam mocno wkurzyć... :)