Na początku filmu mocno zastanawiało mnie, co dramatycznego jest w dostawie jabłek i cytryn. Fabuła zdecydowanie zbyt powoli się rozkręca, mniej cierpliwi widzowie mogą wysiąść. Mniej więcej po godzinie mamy morderstwo i faktyczną akcję filmu. Rzec muszę, iż na ostatnie 20 minut filmu warto było czekać. Ida Lupino mistrzowsko (uwzględniając ówczesne możliwości aktorstwa) wykreowała tutaj wypaczoną, zaślepioną idiotyczną miłością famme fatale. Ta postać jest bardzo przekonująca i ponadczasowa - dziś też pełno jest takich ludzi.
Świetna, ale może zbyt nieskazitelna rola George'a Rafta (dziwne, że aktor lubujący się w gangsterskich tematach gra tu idealnie uczciwego obywatela, partnera, etc. ale to pozytywna odmiana), oraz Humphrey Bogart, widać, że przed latami swojej świetności (postać ze słabym charakterem, przydupas Joe'go). Do tego śmieszny Alan Hale w roli żałosnego alkoholika Ed'a i przeurocza Ann Sheridan jako Cassie.
Nazwałbym ten film pół noir, pół filmem drogi.
8/10