Obejrzałem zachęcony pozytywnymi opiniami nt. Tego filmu i… tak właściwie jedyne co mogę powiedzieć, to fakt, że czuć tu ewidentny brak pomysłu na historię. Pierwsze 20 minut jest naprawdę obiecujące, klimat naprawdę czuć, ale potem każda kolejna scena to niestety zjazd po równi pochyłej. Demian Rugna wrzucił kilka schematów do tego kotła, które jakoś miały poprowadzić fabułę, wskutek czego mamy tu coś, co zaczyna się jak opowieść o nawiedzeniu (z dodaniem motywu zmarłego powracającego do życia) i jest naprawdę ciekawe, by potem przekształcić się w paranormalne śledztwo rodem z „Naznaczonego”. Kończy to wszystko obłęd nie do ogarnięcia dla głównego bohatera. O właśnie – a propos bohatera (bohaterów) – patrząc na konstrukcję historii, odnosi się wrażenie, że scenariusz został poskładany do kupy z jakichś kilku metraży. Nie wyjaśniono np. co stało się z Walterem choćby czy dlaczego jego sąsiad na sam koniec podczas wizyty kolejnych przesłuchujących widzi spalonego Rosentocka. Seans tej produkcji przypomina mi odrobinę „Przebudzenie dusz”, gdzie ilość środków używanych przez gatunek kina grozy była naprawdę spora, ale jednocześnie była uzasadniona fabularnie. Tutaj tego niestety nie ma, zaś samo wyjaśnienie jest zbyt przekombinowane. Atutem „Aterrados” jest na pewno rozsądny czas trwania i to na pewno na plus. Cała reszta, poza gra aktorską, jest niestety z mocno średniej półki.

Na część drugą nie czekam. Eksperymentowanie z konwencjami to niejednokrotnie klucz do kupienia zainteresowania widza, ale bez konceptu na fabułę, tak jak w wypadku tego filmu, nie da się owego widza przestraszyć…