Film był bardzo odważny jak na tamte lata, a i tak otrzymał wiele nagród. Szkoda właśnie, że nie za grę, ponieważ to co wyczynia Dustin Hoffman jest NAJLEPSZĄ rolą jaką dotąd przyszło mi wnikliwie analizować, lub po prostu oglądać W OGÓLE. Dustin nie dość, że zagrał cholernie naturalnie, pasował do tej roli, to jeszcze mamy zaprezentowane wszystkie emocje - od smutku, złości, strachu, zakłopotania, irytacji, nadziei, po rozmarzenie itd., wraz z ekspresją, długimi kwestiami, problemem z chodzeniem, innym dialektem, slangiem, kaszlem, skupieniem. Przyznam, że doceniłem go po filmie "Lenny", ale po obejrzeniu MC aż mi szczęka opadła..Nie sądzę, że Voight nie zagrał dobrze, ale dla samego Hoffman'a jestem w stanie obejrzeć ten film po raz wtóry. Co do reszty to jak już napisała moja przedmówczyni (przepisawczyni? :P) - wszystko jest na wysokim poziomie (wówczas pewnie najwyższym!). Mamy tu sceny psychodeliczne, komediowe, wzruszające, dające do myślenia, inteligentne dialogi, typowo muzyczne "przejścia", ale co jest głównym aspektem to to, że ten film porusza kwestie życia, gdzie nawet, gdy jest ono trudne to zawsze jest czas i miejsce na przyjaźń..