Po obejrzeniu filmu mam mieszane odczucia. Z jednej strony "Obława" to produkcja nie podobna do żadnego innego polskiego filmu wojennego. Pokazuje cierpienie akowców z innej perspektywy - nie tylko poprzez walkę, ale też trudy zwykłego, codziennego życia w lesie - niedostatki w ubiorze, marne jedzenie, zimno, choroby. To coś, czego brakowało w polskim kinie.
Z drugiej strony aż człowiekiem trzęsie, gdy patrzy się na to, jak technicznie spaprany jest ten film. Reżyseria to po prostu tragedia. Retrospekcje wprowadzone nieprzekonująco i czasami niezbyt logicznie. W jednym miejscu pojawiła się nawet "retrospekcja w retrospekcji", chyba jakieś nawiązanie do "Incepcji", niestety niezbyt udane - tylko wprowadza to w filmie jeszcze większy chaos i sprawia, że trudno się w tym wszystkim połapać, choć fabuła do jakoś szczególnie skomplikowanych nie należy. Najlepszym przykładem skopanej reżyserii jest scena pojedynku Dorocińskiego z niemieckim żołnierzem. Nie wiadomo, czy akcja dzieje się w czasie odciągania trupa z ziemianki, a bohater wspomina walkę, czy też podczas pojedynku snuje palny, co zrobić z pokonanym przeciwnikiem, czy też to dwa różne wydarzenia. Nie, tak nie powinno się montować filmów.
Udźwiękowienie jest tragiczne, choć miejscami niezrozumiałe dialogi to także "zasługa" przesadnej gry aktorów, próbujących jak najdokładniej odtworzyć typ "polskiego pijaka".
Batalistyki tyle, co kot napłakał, ale to już standard w rodzimych produkcjach. Zawiodły mnie także zdjęcia, choć to akurat zwykle mocna storna polskiego kina. Niestety tutaj nie jest w tym za dobrze - w czasie sceny walki w lesie obserwujemy przez chwilę buty żołnierza - nie, tak się nie kręci zdjęć do filmu. Nigdzie.
Aktorsko jest różnie - Stuhra pozostawię bez komentarza, ale Bohosiewicz w swojej minimalistycznej roli, skromnej pod względem dialogów, za to bardzo "warsztatowej", wypadła moim zdaniem nieźle, czego się po niej nie spodziewałem. Oczywiście Dorociński jak zawsze świetny.
Tak więc podsumowując - pomysł był, ale wykonanie słabe. Zawiodło to, co często nie sprawdza się w polskim kinie - brak należytych fachowców i niski budżet. Do tego brak talentu reżysera. I tak wyszedł z tego średniak, i to z niskiego przedziału.