„La promesse de l’aube” Érica Barbiera to adaptacja autobiograficznej powieści Romaina Gary’ego, w której autor wspomina swoje dzieciństwo, młodość i wczesną dorosłość, a przede wszystkim niezwykłą, burzliwą relację z matką Niną. Film stara się oddać zarówno dramat, jak i ciepło tej relacji, jednocześnie przenosząc widza przez kolejne etapy życia bohatera, od Polski lat 20., przez Francję, aż po czasy II wojny światowej.

Siłą filmu jest chemia między Charlotte Gainsbourg a Pierre’em Nineyem. Gainsbourg w roli matki łączy upór, ambicję i czułość w sposób, który przykuwa uwagę. Niney jako Romain oddaje balans między wdzięcznością a ciężarem oczekiwań matki, choć momentami jego gra wydaje się zbyt stonowana w stosunku do emocjonalnej intensywności Gainsbourg.

Barbier umiejętnie oddaje klimat epoki, scenografia i kostiumy budują autentyczną atmosferę, a zdjęcia pełne są ciepłych barw w momentach rodzinnych i bardziej surowych tonów w scenach wojennych. Niestety, film momentami tonie w swojej własnej ambicji. Wątków jest wiele, a przejścia między nimi bywają pospieszne, przez co emocjonalny ciężar niektórych scen zostaje spłycony.

„La promesse de l’aube” to opowieść o miłości matki, która staje się zarówno darem, jak i brzemieniem. Mimo że film oferuje wzruszające momenty i piękne obrazy, narracja bywa nierówna, a dramaturgia traci na intensywności w drugiej połowie. Efekt końcowy jest solidny, ale nie tak porywający, jak mógłby być