Pierwsza scena. Na ekranie widać mężczyznę, który opowiada monotonnym głosem, jakim to bardzo normalnym jest człowiekiem, z jakiej to bardzo normalnej rodziny pochodzi i jak tak zupełnie zwyczajnie zabił kobietę. Na koniec stwierdza, że więcej tego nie zrobi, bo nie dało mu to przyjemności. A jednak tuż po wyłączeniu nagrania wideo (bo tym jest wypowiedź mężczyzny) okazuje się, że widzem tego zwierzenia jest zakneblowana, związana kobieta.
Czyżby więc nagranie było kłamstwem? Oglądamy zatem dalej i powoli zaczynają się rodzić kolejne wątpliwości. Czy aby cała sytuacja rzeczywiście jest czym, co sugeruje początek: wyrafinowaną zabawą psychopaty? Wątpliwość goni wątpliwość, a reżyserka zachęca widzów do wzięcia udziału w grze, której stawką jest życie bohaterów, a pionami ich kłamstwa. Bohaterowie co chwilę kłamią, zmieniają historie. To, co przed chwilą wydawało się makabrycznym morderstwem, moment później okazuje się wyrafinowaną inscenizacją, żartem. Nikt w tym filmie nie mówi prawdy ? najwyżej półprawdy. Im więcej mamy informacji, tym mniej wiemy na pewno. Która z opowieści jest prawdziwa, a która tylko fantazją? Czy Ramon rzeczywiście kogoś zamordował? Czy to, co na procesie rozwodowym powiedziała Laura było rzeczywiście kłamstwem? Co stało się z Laurą? Na te pytania widz musi odpowiedzieć sobie sam. I nawet końcówka, która zdaje się wyjaśniać wszystko, de facto może być kolejną fantasmagorią.
"Od słów do śmierci" zaskoczyło mnie pozytywnie. Choć nie jest to film tak dobry jak jego słynniejszy amerykański odpowiednik, to jednak zachowuje atmosferę napięcia i tajemnicy. Jest nieźle zagrany i pomimo kilku mielizn scenariuszowych, jako całość okazał się filmem mnie satysfakcjonującym.