Oj nie, jak tylko film się zaczynał i zobaczyłem ten komputerowy efekt dosłownie rozkruszającej się jak szkło głowy jednego z bohaterów - wiedziałem, że ten film nie będzie najwyższych lotów. Nie wiedziałem jednak, że będzie aż tak słaby.

Tutaj leży dosłownie wszystko. Ciężko znaleźć jakikolwiek plus tego filmu. Rozumiem tamte lata i to, że reżyserzy próbowali czepiać się coraz bardziej niedorzecznych pomysłów. W końcu gatunek należało jakoś odświeżyć. Czasem przymykamy oko na dziwaczne pomysły w filmach z porządną realizacją (chociażby taki "Basket Case"). Ale taka rzecz musi mieć swój styl, swój smak. Ten film natomiast w żadnym stopniu nie różni się od całej masy głupkowatego ścierwa, jakie w tamtych latach powstawało. Sorry, ale jak masa latających bandaży (które później, o zgrozo, przeobrażą się w prawdziwą mumię) miałaby mnie w jakikolwiek sposób ruszyć? Jeszcze to jak ta mumia (już kompletna) wygląda... efekty specjalne to cios w stronę estetyki.

Ten film powinien raczej pójść w stronę czarnej komedii, bo kiedy słuchałem tej wyjątkowo poważnej muzyki w scenach ataków tych... pełnych nienawiści bandaży - wiedziałem, że ten pomysł po prostu nie wypalił. I niestety, ale cały film toczy się w takiej pompatycznej, nienaturalnej atmosferze - brak tu choćby cienia humoru. I sorry, ale obecność Christophera Lee niczego tu nie zmienia.

"Tale of the Mummy" to idealny przykład typowego braku zrozumienia między autorem, a widzem - braku świadomości, czego fan horroru w trudnych dla tego gatunku latach chciałby oczekiwać. Bo na pewno nie latającej pseudo-mumii w roli typowego slasherowego zabójcy.

Moja ocena: 2/10.