Wielkie rozczarowanie. Mijały kolejne minuty projekcji. Oglądałem z nastawieniem, że jeszcze dam temu filmowi szansę. Wszak większość recenzentów pieje z zachwytu.
Po pierwsze, co uderza, to brak szacunku twórców do rodziny Beksińskich. Film skomponowany jest z takich wydarzeń, które widzom pokazują rodzinę jako zbieraninę dziwaków i wariatów. Aktorzy grają w przerysowany sposób aby to wrażenie uwypuklić. To co robi Ogrodnik to już przesada. Wystarczy obejrzeć zapiski wideo z Tomaszem Beksińskim dostępne w sieci. Zdzisław jawi się jako wyzuty z uczuć dziwak: filmuje zmarłą matkę, nie reaguje na śmierć żony, defekuje, opowiada o chęci gwałtu w finalnej scenie (który jest tylko wytworem jego wyobraźni) itd. Czy naprawdę obraz tego wielkiego artysty trzeba było kompilować w filmie w tak prostacki sposób? Czy Tomasza trzeba było przedstawić jako neurotycznego furiata z problemami z erekcją? Czy scenariusz skupiający się na negatywnych wydarzeniach w życiu Beksińskich, przedstawiający linearnie historię ich rodu to nie najprostsze z możliwych rozwiązań? Do tego żerujące na najniższych uczuciach wśród widzów?  To byli inteligentni, oryginalni, z ogromnym poczuciem humoru ludzie. Pasjonaci. Wstydziłbym się nakręcić taki film o Beksińskich. Twórcy Polskiej Szkoły Dokumentu widzieli jak pokazać człowieka - Łoziński, Kieślowski, Koszałka...Tam był szacunek, zrozumienie dla bohatera. Reasumując. Nie zobaczyłem Beksińskich w tym filmie. A bardzo chciałem...