Śmiałam się owszem. Jednak śmiech ten często budził mój niesmak. Bo tak naprawdę nie śmiałam się z "płytkiego faceta" tylko z monstrualnie grubej dziewczyny. Jest to zaletą tego filmu. Ta niepewność z czego tak naprawdę się śmiejemy, zmusza widza wychodzącego z kina do zastanowienia.
Myślę, że film ten możę być trochę inaczej odebrany przez polskich widzów. Wśród Amerykanów jest dużo otyłych osób (powiedziałabym że bardzo otyłych), w Polsce takich osób jest dużo mniej. W USA to jest problem społeczny, dla nas marginalny. Jednak coraz mnie różni nas gloryfikowanie wyglądu zewnętrznego. Cechy moralne osób stają się marginalne. Jakże wspaniałą zdolność otrzymał tytyłowy bohater! Ludzie dobrzy dla niego byli piękni, źli brzydcy. Czy życie nie byłoby łatwiejsze, gdyby tak było w rzeczywistości? Oczywiście jest inaczej, choć oczywiście nie zawsze ludzkość zdawała sobie z tego sprawę. Całe szczęście nasi przodkowie już dawno przestali myśleć, że tylko to co piękne może być dobre. Pytanie, czy przypadkiem współczesna kultura masowa nie atakuje nas nowym przesłaniem - tylko to co piękne jest dobre, a raczej w naszym materialistycznym języku - wartościowe.
Tak więc powstała komedia z morałem. Ku pokrzepieniu serc otyłych lub nieurodziwych Amerykanów.
Na marginesie: smutny jest obraz wolontariatu w USA przedstawiony w tym filmie. Tylko ułomni i brzydcy?