"Pana Tadeusza" obejrzałam dwa razy i muszę przyznać, że nie nudzilam sie ani minuty.Ponadto za kazdym razem odkrywalam coś innego i to według mnie stanowi o wielkości tego dziela.O grze aktorskiej tyle już napisano, że powstrzymam się od dalszych komentarzy, bo najprawdopodobniej nie różniłyby się zbytnio od większości.Jedna tylko rzecz nie daje mi spokoju - czytalam w tygodniku "Wprost" dość niepochlebną opinię na temat wymowy tego filmu, autor przypisywał Andrzejowi Wajdzie cel tak dobrze znany z interpretacji lektur szkolnych, a mianoeicie "ku pokrzepieniu serc".Zupełnie się z tym nie zgadzam i myślę, że chodzi tu o rzecz zupełnie przeciwną - "Pan Tadeusz" to film przede wszystkim o tym jacy naprawdę jesteśmy:kłótliwi,zadufani w sobie,dbający o własne interesy i niestety nietolerancyjni.Celowo nie wspominam tu o patriotyźmie, bo ta kategoria całkowicie wyszła już z mody, podobno jest zbyt górnolotna jak na obecne czasy.Mam tylko nadzieję, że film ten zdoła obudzić w nas samokrytycyzm.Dodam tylko(dla tych co twierdzą, że młodzież nie jest w stanie zrozumieć tego filmu), że moja mlodsza siostra mimo tego, że nie czytała jeszcze tej lektury (8 klasa podstawowki) widziała ten film też dwa razy i ma ochotę obejrzeć go po raz trzeci.