Nie czytałam książki, ale ten film to totalnie dno. Nie lubię nie lubić filmów, ale ten kompletnie mi się nie spodobał. Scena, w której Q wyznaje Margo miłość jest naprawdę beznadziejna. Nat Wolff wygląda jakby miał się za chwilę rozpłakać, do tego pretensje do przyjaciół, że chcą wrócić do domu, żeby zdążyć na bal. Rozumiem, że takie cudowne oświecenie bohatera (Tak, kocham ją/jego i muszę jej/jemu to wyznać) jest często siłą napędowa całego filmu, ale w tym przypadku nie mogłam tego wytrzymać. Cara przez pierwszą część filmu wkurzała mnie swoim sposobem mówienia, ale na końcu bardzo spodobała mi się dorosłość tej postaci. I chyba tylko to ratuje ten film.
Podejrzewam, że z każdym filmem na podstawie książek Johna Greena będzie tak samo: wybierz książkę, zapomnij o filmie.