Trzeba przebrnąć początek, bo dalej jest rzeczywiście fajne i w miarę nowatorsko. Film zaczyna sie od przedstawienia calej gamy freaków z problemami, co w kinie skandynawskim (i światowym) jest ostatnio nadużywane i mam wrażenie, że reżyserzy i scenarzyści prześcigaja sie w wymyslaniu nowych typów. Jak się jednak poogląda troche dłużej to można sie do tych islandzkich dziwaków przyzwyczaic a nawet ich polubić. W tle kryzys i czytelna metafora, że czas wynieść sie z bagna na którym zostaja nieuczciwi finansowcy i muzycy utracjusze, czarny humor jak najbardziej;)

Raczej dramat o dezintegracji rodziny. Klasyczna galeria dziwaków, ale tonacja tym razem mocno smutna. To coś nowego w islandzkim kinie.