Ogólnie film mi się podobał, choć ukazuje banalną prawdę - sława, pieniądze, seks (albo drugs, sex, rock&roll - w tym filmie w najczystszej postaci) nigdy nie zastąpią szczęścia w kochającej się rodzinie. Podobało mi się też to, że wątek religijny był subtelnie wpleciony w fabułę - nachalne moralizowanie mogłoby razić niejednego widza. Plus za piękny podkład muzyczny.
Jednak według mnie po macoszemu potraktowano wątek zdrady - cierpienia Rose, zadośćuczynienia jej męża i powolnego odbudowywania ich związku. Wręcz nieproporcjonalnie do rozwlekłych scen ukazujących imprezowy styl życia Jeda i jego upadek na samo dno. Wystarczy tylko kilka ckliwych słówek i romantyczna piosenka, aby Rose rzuciła mu się w ramiona i w krótkim czasie wybaczyła mu wieloletnie zdradzanie jej.
Twórcy filmu ewidentnie upraszczają i idealizują rzeczywistość. Z jednej strony umoralniają widza - film pokazuje, co się dzieje, gdy się goni za pieniędzmi i zapomina o rodzinie i zasadach moralnych, a z drugiej ukazują, że strona zdradzona szybko wybacza i wszystko pięknie wraca do normy. Z jednej strony przestroga przed zdradą, a z drugiej... jakby przyzwolenie na nią, bo ten ktoś i tak wybaczy - bo kocha. Chociaż to może nadinterpretacja z mojej strony.
Staranie Jeda o powrót do żony i jej cierpienie zostają ukazane tak bardzo zdawkowo, że aż niemal karykaturalnie. W tym miejscu film bardzo odbiega od prawdziwego życia. Wiadomo, że jedni wybaczają szybciej, inni wolniej, jeszcze inni wcale, ale tutaj to jest tempo ekspresowe. Rose chyba powinna być żywcem wzięta do nieba za swoje dobre serce ;)
Nie mam nic przeciwko, żeby skończył się typowo amerykańskim happy-endem, ale zabrakło mi "żalu za grzechy, pokuty i zadośćuczynienia" grzesznika ;)
Mimo to - film wart obejrzenia.