Musze powiedziec, ze oczekiwalam od tego filmu wiele i tak, zrobil on na mnie duze wrazenie pod
pewnymi wzgledami. Przede wszystkim wiekszosc scen ukazujacych relacje miedzyludzkie jest
bardzo naturalna a przedstawieni bohaterowie to po prostu paryzanie z krwi i kosci. Wreszcie
pierwszoplanowej roli nie odgrywa la tour eiffel. Nie jest to wymuszona, wydumana historia i brak
tu wielkiego zbiorowego dramatyzowania. Oprocz tego strona muzyczna filmu naprawde rozklada
na lopatki. Ale moim zdaniem spora czesc wielkiego potencjalu 'les chansons d'amour' tonie pod
tandeta ujec typu zatrzymaniekadruniczymzdjeciewsepii i wreszcie - watku homoseksualnego,
ktory moim zdaniem przedstawiony zostal bardzo nieautentycznie. Erwann, ktory badz co badz
jest przeciez chlopakiem dosc wrazliwym osacza wrecz Ismaela spiewajac i tanczac o swoim
uczuciu i absolutnie sie z tym nie kryjac? (???????) Film jest niezaprzeczalnie dobry, ale kwestie
ktore poruszylam troche mnie zniesmaczyly.