Dla mnie to film o zmianie, o konfrontacji swoich doświadczeń i swojego sposobu widzenia i rozumienia świata, ukształtowanego przez dotychczasowe środowisko, z Innym - diametralnie różnym, od tego które nas" wychowało". Czasem mamy takie poczucie, że niby wszystko ok, ale czujemy się jakoś nie na miejscu, nie w swojej skórze (Robert) lub, przeciwnie, mocno osadzeni w swojej rzeczywistości, ale przez wrażliwość i ciekawość świata/ludzi/emocji otwarci na Inne (Alicja). Chyba nie o dojrzewaniu ten film, a o szukaniu własnej drogi, co robimy przecież w różnym wieku. Co on w niej widzi? Szczerość, autentyczność, nieśmiałość i to go pochłania. I zmienia, a właściwie wydobywa z niego to, co zawsze w nim było (skoro ją dostrzegł). Ona się nie "focha" tylko nie umie radzić sobie z emocjami. Trzeba mieć dużo wprawy i odwagi, żeby mówić o tym, co czujemy - łatwiej uciec, gdy ktoś/coś nas zrani, zawstydzi, rozczaruje. Jestem pod nieustającym wrażeniem smutnych i inteligentnych spojrzeń Roberta i szczerego, dobrego uśmiechu Alicji - one pozwalają mi czytać "między wierszami".