Po obejrzeniu filmu większość z nas zauważa że jego głównym atutem jest bajeczna historia, pełna wzruszeń, napełniona radością i optymizmem. Genialny scenariusz, moment w którym żona opowiada jak starzec im dziękował (mniej więcej że chociaż już jest stary, dopiero wczoraj stwierdził że warto żyć, i że nigdy nie czuł się tak szczęśliwy), jest wprost doskonały, niesamowicie wzruszający, bo właśnie do tego dążą artyści w kinie, żeby obudzić w widzu emocje (przynajmniej w moim wypadku wpros eksplodowały). Ale napisałem że film jest świetny pod wieloma względami. Więc w filmie dość mocno podkreślona jest zmienna natura człowieka. Otóż radosny, miły i uprzejmy samuraj, będąc zły na swój błąd, pod wpływem emocji morduje kilku ludzi, chociaż posiada tak wielkie umiejętności że mógł ich jednynie obezwładnić bez rozlewu krwi. Żona... postać bardzo spokojna, małomówna, cicha, zamknięta w sobie, jednak podczas oskarżania swojego męża o niehonorową walke za pieniądze, zabiera zdecydowany głos, nazywa głupcami oskarżycieli, i wręcz prosi męża aby powtarzał tę czynność, jeżeli ma odpowiedni cel. Książe, twardy zdecydowany, o silnym temperamenci załuje jak dziecko że obraził tak znakomitego szermieża, niczym bezbronna biedna owieczka spowiada się żonie ze swego uczynku. Te zachowania są jak najbardziej ludzkie, i znakomicie pokazują zmienność natury ludzkiej. Bo w końcu nic co ludzkie nie jest nam obce. Film oprócz tego zawiera pewną recepte na rzycie, której nie muszę tłumaczyć, bo każdy kto widział film wie o co mi chodzi;). Bezwzględne 10/10 z mojej strony. Pozdrawiam