Zdecydowanie najlepszy film z kandydatów do Oskara. I jasne, że nie ma żadnych szans, ale to wcale nie świadczy źle o świecie.
Tymczasem powinno się go pokazać dokładnie: a- polskim reżyserom, którzy bezlitośnie dla swoich bohaterów i widzów rozliczają się z okrucieństwem rzeczywistości nie wyciągając z tego faktu żadnych wniosków poza jednym, że świat jest do d. b- Larsowi Van Trierowi żeby mu pokazać jak się kręci film trzymający przez całe dwie godziny widza uściskiem pewnym i słusznym za gardło bez pokazywania mu (widzowi) środkowego palca na końcu lub nawet już w połowie.
W kwestii samego filmu to zupełnie tak jak piszą. Bezbłędnie opowiedziana historia z idealnym rozłożeniem ról i tego co się dzieje na ekranie i poza ekranem. A co ci się podobało najbardziej? Najbardziej podobała mi się wewnętrzna narracja prowadzona przez nadzwyczaj mądre mądrością to prawda, dziecięcą, dziecko. A bo tak się ładnie komponuje z sensem fabuły i wyciąga z niej co istotne. Ona jest (narracja) zbyt mądra, bo jest napisana jakby była przefiltrowana przez matkę, na podobnej technicznie zasadzie jak ulepszamy błyskotliwe wypowiedzi naszych dzieci, przed pochwaleniem się znajomym lub publikacją na facebooku. Ale bohaterka nie ma znajomych, ma tylko dziecko, które akurat by ją po wielokroć ocalić musi być ponad wiek mądre, a relacja z nim okazuje się być w ostatecznym rozrachunku asymetryczna w zupełnie inną stroną niż moglibyśmy się spodziewać. I to jest naprawdę pięknie opowiedziane.