Nie wiem czy tylko ja tak mam, ale kiedy oglądam "Pokój" to widzę jedną przerażającą prawdę: że świat, w którym żyjemy, ten nasz wielki, otwarty świat jest wyprany z emocjonalnego ciepła.
Kiedy Joy i Jack są uwięzieni w pokoju łączy ich taka bliskość i taka zażyłość, że staje się ona wręcz namacalna. Ma się wrażenie jakby się tam było, razem z mamą i jej synem. Niemal czuje się dotyk ich pościeli, zapachy, itd.
Natomiast kiedy bohaterowie wychodzą na wolność wszystko staje się zimne, szare i smutne. Emocjonalna nic na wielu płaszczyznach zostaje przerwana do tego stopnia, że na jakiś czas Joy i Jack są od siebie odseparowani.
A ja osobiście czułem tą separację i... - aż wstyd się przyznać - szczerze życzyłem Jackowi powrotu do pokoju.

Wielki film, wart wielokrotnego obejrzenia. Mnogość interpretacji tutaj zawarta potrafi zawrócić w głowie. Brak widocznych efektów specjalnych, niewielu aktorów (ba! w rolach głównych aktorzy mało znani), ograniczone miejsce akcji, oszczędność wyrazu, ale emocjonalnie "Pokój" to prawdziwa jazda bez trzymanki.
Kiedy patrzyłem z góry na powoli rozwijający się dywan na pace samochodu porywacza, aż otworzyłem usta i chwytałem oddech - tak silna dawka emocji tam jest.
Z kolei motyw gdy mama biegnie do siedzącego w policyjnym radiowozie Jacka, a następnie padają sobie w ramiona, to nie tylko bardzo wzruszająca scena, ale obraz pożegnania z bliskością i wzajemnym "posiadaniem się na własność". Mama już nie będzie tylko dla Jacka, a Jack nie będzie tylko jej.
Smutny to film, ale piękny i wzniosły.