Pokój to dla mnie przykład filmu, który nie ucieka od trudnych tematów, ale robi to z właściwą wrażliwością i subtelnością, a do tego daje nadzieję , i nie jest to nadzieja fałszywa, bohaterowie przechodzą piekło i z tym piekłem muszą się zmierzyć, ale są w stanie to zrobić, wydaje mi się, że nie ma tu uproszczeń, prostych banałów, co jest siłą tego filmu, a relacja matki do dziecka budzi po prostu poczucie autentyczniej więzi i miłości. Dobra stroną tego filmu jest także to, że pokazuje dwie drogi odnajdywania się w świecie po tragicznej traumie- matki i chłopca, myślę, że to duże osiągnięcie by po przez tak tragiczną historię dostrzec piękno i sens życia. Brakuje mi tego bardzo w polskich filmach, co może tez często dominuje w kinie europejskim- pesymizm, poczucie beznadziei, uderzanie w widza tragedią, dla wzmocnienia efektu lub forsowania jakiejś tezy. Ostatnio mocno to się zarysowało za sprawą nagrodzonego w Berlinie filmu Tomasza Wasilewskiego, po obejrzeniu samego zwiastuna można mieć myśli samobójcze, i reżyser faktycznie musiał cofnąć się do początku lat 90, żeby wypruć rzeczywistość z kolorów , kinu "artystycznemu" wydaje się, że jak pokaże gwałty, beznadzieje i bezsens , to jest głębokie i wymagające, ale prawdziwa sztuką jest zrobić film, który szuka jakiś rozwiązań i odpowiada na pewne problemy , chłostać widza makabrą nie jest wielka sztuką, tylko tanią sensacją. Przy okazji polecam tekst o "Pokoju": https://intuicje.wordpress.com/2016/02/12/wiecej-niz-pokoj/