Na to, że w filmie nie ukazano choroby psychicznej głównych bohaterów, z którą się zmagają, można by jeszcze oko przymknąć, gdyby film był interesujący. Niestety jest cholernie nudny i drętwy. Aktorzy zupełnie nie przekonują do tego, że oglądany obraz jest prawdziwy. Grają tragicznie, ale może to wina scenariusza z reżyserem do spółki, ponieważ cała ta drętwota tyczy się nawet Roberta De Niro. Wszystko jest po prostu mdłe i drętwe.
Przez cały seans (a wytrzymałem do końca, co nie było łatwe) miałem wrażenie, jakbym oglądał jakiś angielski film obyczajowy, a nie komedię romantyczną. Z bólem serca należy przyznać, że już więcej śmiesznych gagów zawierają polskie komedie romantyczne, a te są naprawdę cienkie.

Jako że film zalet nie posiada, bo się po prostu ciągnie, jak mordoklejka, to warto jeszcze przyczepić się do osi całego filmu czyli problemów psychicznych, z jakimi zmagają się bohaterowie. Otóż nie zostały one pokazane wiarygodnie w najmniejszym nawet stopniu. I nie tłumaczy tego fakt, iż jest to komedia. Bowiem cała ta ich choroba została ukazana zupełnie idiotycznie. Miotanie się głównego bohatera jest tak niesamowicie sztuczne, że już lepiej zagrałby t sceny jakiś manekin ze sklepu z używaną odzieżą. Jest to kpina z ludzi naprawdę chorych i może coś byłoby z tego filmu, gdyby zrobiono z niego dramat, i skupiono się na realizmie chorób i rozterek głównych bohaterów, zamiast produkować mdłą komedię.

Poradnik pozytywnego myślenia powinien być wręczany widzowi przed seansem, wraz z dużą kawą, by nie zasnął w trakcie oglądania z irytacji tą szmirą.