Porozmawiaj z nią
Hable con ella
2002
powrót do forum filmu Porozmawiaj z nią 
ocenił(a) film na 6 
ocenił(a) film na 9 ocenił(a) film na 6
Pedro mów do mnie częściej, mów do mnie więcej, opowiadaj tą pełną pasji, wyciszenia, historię 'samotności i szaleństwa' o wielu różnych odcieniach, emocjach i uczuciach. Historię wyjątkową, pełną kontrastów, mocnych barw w tym czerwieni oraz ryzykownego wplecenia w fabułę wątku filmu niemego, historię ukazującą różne oblicza miłości, często niemożliwej i niewypowiedzianej oraz wszechogarniającą samotność, której niezwykle trudno stawić czoła, bo często jest to po prostu niemożliwe. 'Porozmawiaj z nią' to jednak przede wszystkim film o porozumieniu, bo można powiedzieć wiele, jednocześnie nie zostając przez innych wysłuchanym i zrozumianym lub nie mówiąc nic wyrazić więcej niż można by to ująć w słowa, co w tak sugestywny i prawdziwy sposób wyrażone zostało w filmie poprzez postać Marco. W jednej ze scen Lydia pyta Marco dlaczego płakał, a on odpowiada że to wydarzenie obudziło w nim całą masę wspomnień. Bo to właśnie wspomnienia dają nadzieję i pozwalają niejednokrotnie wierzyć, że może zdarzyć się cud, którego tak zwyczajnie można nie dostrzec. Na szczęście film Almodovara pozwala nam dostrzec i doświadczyć jednego z nich, kiedy wszystko do czego dążymy, co pragniemy, o czym marzymy zostaje połączona w tak wielobarwny i misternie przemyślany językiem filmowym sposób, ukazując z wielu perspektyw tą tak trudną układankę jaką jest życie we wszystkich jego przejawach, od fizycznej obecności duchem i ciałem po dryfowanie wyłącznie w rejonach własnej podświadomości, jednak za każdym razem i w równym stopniu mając nadzieję, że ktoś nas wreszcie usłyszy, wyzwoli i najzwyczajniej w świecie obudzi...
Pragnienie przebudzenia
jest faktycznie ukrytą, ale jednak dominantą tego filmu, co można z powodzeniem rozszerzyć na odwieczną - moim zdaniem - potrzebę, która tkwi w każdym każdym nas. Potrzebę bycia wysłuchanym, na którą słusznie zwróciłaś uwagę. Pozwól, że posłużę się tu cudzymi słowami, czyli wierszem 'Spotkany' Haliny Poświatowskiej:
'jestem zapięty
cierpką agrafką
nie mam ust
w sztywnym prześcieradle
przedmiot z krzyczącą nogą
pięć palców
pod windą
rzucony na łup
- nie chcę -
kopię
kopię uparte drzwi
nasłuchując cierpliwego skowytu
czekam
zgięty nade mną
wczoraj
wyszeptywał mi wielką prawdę
o zielonym niebie
o tańczących aniołach
opłatek wiary był tak okrągły
że mi utkwił w gardle
zjechałem w dół
kopię
kopię umarłe drzwi
chcę wjechać windą
na najwyższe piętro nieba'
Myślę, że mężczyźni Almodovara chcą 'wjechać na najwyższe piętro nieba'. Stąd ten wiersz.
While You Were Sleeping...
Każdy z nas pragnie się przebudzić, o czym przypomina nam w swoim filmie Almodovar, jednocześnie pokazując czym jest prawdziwy stan śpiączki, z której można już nigdy się nie przebudzić.
Z drugiej strony można żyć, nigdy nie będąc obudzonym. 'Porozmawiaj z nią' pokazuje co znaczy żyć naprawdę...
Pozwól, że ja również zacytuję słowa wiersza:
'I cannot be awake for nothing
looks to me as it did before,
or else I am awake for the first time,
and all before has been a mean sleep'
~ Walt Whitman
La vida es sueno...
'Sen to, czy jawa?
Czy pragnień spełnienie mnie czeka?'
~Pedro Calderon de la Barca
czyli pomost pomiędzy jednym Pedro, a drugim, i fascynująca więź pomiędzy wiekiem XVII a XX. Sztuka zawsze łączyła odległych w czasie - wciąż i wciąż mnie to zdumiewa. Choć z drugiej strony, to znaczy tylko tyle i aż tyle, że człowiek bez względu na epokę stawia sobie ciągle te same pytania i powodują nim stale te same pragnienia.
Każdy pragnie być przebudzonym, by móc 'żyć naprawdę', jak prosto i przepięknie to ujęłaś.
'Do you see what I see?
And can you hear what I hear?
Do you feel what I feel?
Can't stop sleeping awake
Do you see what I see?
And can you hear what I hear?
Do you feel like I feel?
Can't stop sleeping...'
~POD "Sleeping Awake'
I feel like You feel. Tak myślę.