Dokument wstrząsający. Oglądając nawet nie chciałam już płakać, bo to za mało na to co widziałam. Na te ludzkie twarze tak zmienione cierpieniem, nie przypominajace niczym naszych 'współczesnych' twarzy. Nie dodam dokumentu do ulubionych ani nie dam 10 na 10. Jak dziwnie brzmi słowo : Arcydzieło - w kontekście zbrodni na ludzkości. Nie dodam do ulubionych, bo to też dziwnie brzmi + nie obejrzę tego drugi raz. Ta muzyka a raczej użycie kilku klawiszy fortepianu, wciąż wybija mi rytm w głowie. Wzbudzała we mnie strach. Co do samej osoby Brassa. Na początku miałam jakieś negatywne nastawienie, kiedy mówił o ułożeniu światła, o wymaganiu dobrego wyglądu osób fotografowanych. Chciało się krzyczeć : Przeciez tam giną ludzie a Ciebie obchodzi odpowiednie światło. Jednak podczas kilku minut dojrzałam. W końcu zauważyłam w tym człowieku, ze on walczy ze wspomnieniami, oglądając znów te zdjęcia. Mówienie o fotograficznych prawidłowościach, oddalało go od bolesnych, makabrycznych i dręczących go obrazach. Podziwiam Wilhelma Brasse i dziękuję mu, za tą opowieść oraz za to, że nie zniszczył dowodów bestialstwa, nie wymazał z kart historii tych, którzy będąc niewinnymi ginęli w szalonej rozgrywce nazizmu.