źle sie kończy?

Na pewno nie jest to happy end

Zgadzam się, zakończenie zdecydowanie zepsuło cały obraz filmu i jego odbiór.

Film nie miał na celu ukazać tylko romansu głównych bohaterów, ale balans między życiem a śmiercią, pustą i pełną szklaneczką. Dlatego inne wątki są spłaszczone, a sama choroba tylko zaznaczona, a nie realnie przedstawiona.
Przy happy endzie nie byłoby takiego przesłania:
główna bohaterka jest "pustą szklaneczką", ciągle żyje śmiercią, a nie życiem, mimo że sama nie wie ile jej zostało czasu (najlepiej podsumowuje to Amanda), z drugiej strony mamy człowieka pełnego wiary, pasji, życia, "pełną szklaneczkę", ale życie jest przewrotne i planami możemy rozśmieszyć tylko Boga, nie wiemy kto pierwszy i w jaki sposób, nie potrzeba choroby żeby umrzeć i może to się stać w każdym momencie i dotknąć nawet tego zdrowego i w pełni sił, nie wiadomo kiedy przyjdzie nasza kolej i trzeba żyć tu i teraz, tak jak robił to bohater każdego dnia.
W takim odczuciu myślę, że ta śmierć miała przesłanie i nie była taka bezsensowna i 0:1 jak się wydaje.

Druga kwestia to taka, że czasem śmierć zaczyna życie, ojciec bohatera "otworzył się na ludzi", mało wiemy o jego relacji z żoną, ale sam zarys emocji pozwala stwierdzić, że przeżył jej stratę, a jego decyzja o ratowaniu drugiego życia jest przełomowa, z kolei bohaterka zaczyna żyć, realizować się, akceptując los, który jest nieprzewidywalny.

Smutny film, czasem troszkę infantylny, ale dał klimat, delikatny i subtelny w swym wyrazie i przekazie. Mimo zakończenia daje nadzieję i wiarę. Dawno temu podobne uczucia towarzyszyły po obejrzeniu Szkoły uczuć. Czasem warto obejrzeć, by docenić życie w swej prostocie.

Co do Szkoły uczuć - rzeczywiście, miałam lekko podobne skojarzenia, bo oba filmy pod względem otwierania się bliskich głównych bohaterów na innych są podobne.