Kiedy w 1992 roku na ekrany wchodziły Psy narobiły sporo zamętu. Były inne, świeże, obrazoburcze, w kontrze do tego, co do tego, co dotąd pojawiało się w kinie rozrywkowym, no może oprócz, powstałego rok wcześniej Krolla.
Dobra intryga, szybka akcja, aktorzy, zdjęcia i muzyka. I teksty, dużo tekstów, które weszły do języka. Pasikowski, Linda, Pazura - te nazwiska elektryzowały i gwarantowały dobrą rozrywkę. Film stał się kultowy i legendarny.
Teraz, po kilkudziesięciu latach, twórcy wracają i odwołują się do tej legendy. Czy im się udało?
Kiedyś w szkole słyszałem od nauczycieli, że stać mnie na więcej (brzmi jak Paragraf 22) i chciałoby się to samo powiedzieć Panu Reżyserowi. W sumie, jak się odwołuje do legendy, to chyba można oczekiwać więcej niż przyzwoity film sensacyjny?
Początek jest obiecujący - jakbym oglądał nową wersję dwójki, ale potem zaczynają się mnożyć nielogiczności i skróty w scenariuszu. Wątki są porozpoczynane i nie podkańczane (chyba, że mamy się spodziewać kolejnych części w universum Psów)
Te cisnące się, podczas oglądania, pytania: jak Franz znalazł się w więzieniu, kiedy był w Nowej Zelandii? Jak to jest, że zna możliwości smartfonów, a 25 lat siedział w odosobnieniu, dlaczego Wolf żyje z Angelą (skąd? jak?) a nie z Nadią? itd itp
Sporo tu też niewykorzystanego potencjału, jaki niesie ze sobą zderzenie Franza z dzisiejszą rzeczywistością.
Ok - nadal aktorstwo na przyzwoitym poziomie, nadal świetne zdjęcia, nadal wspaniała muzyka. Ale czasami Pan Reżyser niebezpiecznie zbliża się do Vegi i słabo wypada to stanie w rozkroku pomiędzy jego własnym stylem, a stylem Pana Patryka.
Tamte Psy były znakiem czasu, a te?
Zapraszam do naszej recenzji :)
https://youtu.be/Gi0WwBIrQeU