Obiektywnie patrząc i oceniając ten film to przyzwoite, momentami nawet dobre kino sensacyjne, stojące kilka półek wyżej niż dokonania Patryka Vegi. Dla kogoś, kto jednak na Psach poniekąd się wychował (w moim przypadku zaliczone premiery kinowe obu części w latach studenckich + niezliczone seanse na kasetach VHS i DVD - dialogi mogę cytować na pamięć) to wzruszająca podróż sentymentalna, film o nieuchronnym przemijaniu, cała masa wspomnień i wzruszeń od których łza się w oku kręci i ogromna przyjemność z oglądania ponownie na ekranie duetu postarzałych Lindy i Pazury - dla samych tych wrażeń wystawiam 8/10. Oczywiście nie jest to film na poziomie kultowej jedynki, od dwójki jednak nie odstaje poziomem. Gdybym miał wymienić wady: brak godnych zapamiętania i cytowania dialogów, nie do końca wykorzystany motyw odnajdywania się w świecie "który poszedł do przodu" Franza po 25 latach odsiadki, niepotrzebny motyw z Angelą (miałby może sens, gdyby grała ją Jaskółka), trochę też drażniła postać grana przez Dorocińskiego, był tak rycerzykowaty i łatwowierny że aż głupi. Tyle w temacie.