W pierwszej połowie Shyamalan raczy widzów koncertem pop swojej córki, w krótkich przerwach miedzy kolejnymi hitami wciskając zdawkowe dialogi, z których ma się zawiązać jakaś akcja. Druga połowa filmu to zestaw scen tak głupich, że aż brakuje słow. I za każdym razem, gdy myślałem, że nic głupszego już w tym gniocie nie zobaczę, Shyamalan pakuje kolejną scenę, przebijającą poprzednią kretynizmem o głowę. A kiedy widz ma nadzieję, że to już wreszcie koniec tego dzieła godnego gimnazjalisty, na koniec dostajemy jeszcze gwóźdź do trumny w postaci nieśmiertelnego numeru z rozkuwaniem policyjnych kajdanek byle czym - tym razem szprychą rowerową. Nikt z kilkudziesięciu świadków nie zauważył, jak rzeźnik wykręca ją z rowerka i chowa w rękaw. Pan Night ma swoich widzów za debili. Szkoda. Ale córka zaistniała, może było warto.