Dziwny to film. Oglądając go miałem wrażenie, że tworzyły go trzy różne osoby, mające całkowicie inne zamierzenia co do wyglądu końcowego. Najbardziej (niestety) wybija się z całości typowy amerykański horrorek o nastolatkach, który zupełnie nie straszy, jest przewidywalny i denerwuje nielogicznymi zachowaniami głównych bohaterów, którzy oczywiście zawsze zaglądają tam gdzie nie trzeba. W tej części filmu otrzymujemy skoki napięcia - raz coś się dzieje, muzyka narasta, a my (w zamierzeniu twórców) mamy się bać - a chwilę potem znów jest cicho i spokojnie i tak w kółko. Strasznych scen jest niewiele, a te które zaoferowali nam twórcy są typowe dla amerykańskich horrorów i niczym nie zaskakują. Wygląd duchów poznajemy już w pierwszej scenie - obyśmy się tylko za dużo nad nim nie zastanawiali - niestety bardziej przypominają one Boogeymena niż przerażającego ducha z prawdziwego zdarzenia.

Druga wizja filmu jest zabójczo podobna do The Ring - stąd całość utrzymana jest w niebieskich całkiem ładnych zdjęciach. Od czasu do czasu - niestety rzadziej niż częściej - w tle słyszymy smutny motyw przewodni, a film stara się mieć smutną, dołującą atmosferę. Niestety tylko się stara bo średnio to wychodzi. Bohaterowie jak w japońskich filmach grozy ospale reagują na wszystko co dzieję się dookoła, snując się niewiadomo po co w te i we w te. Aktorstwo nie zachwyca, jedynie Kristen Bell próbuje pokazać, że potrafi grać. W tej części, na uwagę zasługuje jedynie scena samobójstwa, którą i tak wycięto z wersji PG-13, więc większość widzów jej nie zobaczy.

Trzeci pomysł czyli przedstawienie tej ponurej, mrocznej historii końca świata jako interesującego dramatu o samotności, w amerykańskim remake’u jest widoczne jedynie w dwóch krótkich dialogach. Domyślam się, że w Kairo właśnie ten prawie pominięty przez Amerykanów (a szkoda) pomysł był najbardziej rozwinięty. Dlatego z chęcią, obejrzę film Kurosawy.

5/10