jedna uwaga - film nie zaczyna sie od sylwetki Stempela (Turturro) ale Goodwina (Morrow) i wedlug mnie ta scena jest kluczem do odbioru calego filmu, ktory ja rozpatruje w aspektach psychologicznych

w ujeciu tym, gdy Goodwin (Morrow) oglada ekskluzywny samochod widzimy jak Goodwin jest niezadowolony ze swojej obecnej pracy i jak bardzo chcialby byc "kims", do czego przeciez predestynuje go skonczony Harvard z najlepszymi wynikami. to ze podjal sie zinwestygowania tej sprawy bylo dla niego szansa wykazania sie i wyrwania z zastoju, w ktorym sie najwyrazniej znalazl. Goodwinowi nie chodzilo w tej calej sprawie o nic innego jak tylko o siebie - na pewno nie byl "praworzadnym" sledczym, po tym jak nie chcial by ujawniona zostala prawda o van Dorenie, z ktorym sie zaprzyjaznil

podobnie ciekawa psychologicznie postacia jest Van Doren (Fiennes), ktory zyje w cieniu ojca, ktoremu pomimo sporych naukowych osiagniec nie potrafi dorownac. w desperacji zaistnienia decyduje sie na udzial w telturnieju, ktory da mu slawe, ktora jak ma nadzieje pozwoli mu zyskac w oczach ojca (kupuje mu telewizor, by ten mogl ogladac teleturniej) oraz dodatkowo zadowoli jego proznosc. na koncu van Doren przynaje sie od winy, jednak moim zdaniem nie umniejsza to w zbyt duzej mierze jego winy, gdyz gdyby nie sledztwo Goodwina, to by tego na pewno nie zrobil

na koncu mamy Stempela (Turturro, wg mnie najlepsza rola w tym filmie), ktory jest rowniez zakompleksiony i ma chyba jeszcze wieksze parcie na szklo niz van Doren. w odroznieniu dla pozostalej dwojki, dla niego ten teleturniej byl wszystkim (utrzymywali go tesciowie), gdyz poza nim byl zyciowym nieudacznikiem. mial na jego punkcie obsesje, ktora byla kluczowa w zdemaskowaniu tej sprawy, ale tak naprawde jemu nic nie mogla przyniesc, czego chyba sam nie do konca byl swiadom walczac w zaslepieniu z telewizja. zdal sobie z tego na koncu sprawe, gdy zobaczyl, ze jedyne do czego doprowadzil, to zniszczenie van Dorena i pomimo wiedzy, jaka posiadal, kontynuowal zycie pracujac fizycznie

tak ze poza moralem z filmu mowiacym, ze magnatom telewizyjnym nic nie mozna zrobic i wszystkie starania Goodwina i Stempela poszly na marne, dla mnie najfajniejsze bylo obserwowanie bohaterow, z ktotrych zaden nie byl czarno-bialy

podsumowujac swietny film, dla mnie 9/10, swietne 2 h przed telewizorem

@Redil do Twojej warto by dodać także aspekt poruszony w tym fragmencie:
-Panie Enright... mówi pan tonem ofiary.
-Sponsor i sieć mają zyski, zawodnicy wygrywają majątek,a publiczność ma rozrywkę. Komu dzieje się krzywda?

Według mnie jest to bardzo przewrotna kwestia. Z jednej strony dopełnia wizerunku Enrighta jako przewrotnego, pozbawionego moralnego szpiku dorobkiewicza, z drugiej jednak można to odczytać jako pewien dialog z ową moralnością - bo czy zaprezentowanie ludziom spreparowanego wizerunku erudyty, niemal geniusza dorabiającego się z tygodnia na tydzień majątku jest obrazą moralności? I wracając do naszego wymiaru... czy ma jakiekolwiek znaczenie prawdziwość bądź nie bohaterów tego filmu? Co tak naprawdę to zmienia? Dziękuję :)

Wszystko pięknie, tylko zastanawiam się jaki był cel nakręcenia tego filmu, bo czy to nadzwyczajne, że telewizja kłamie? - nie, czy jest coś niezwykłego w przekrętach teleturniejowych? - nie, czy komuś zrobiło to krzywdę? - nie sądzę. Generalnie dobry film, ale nie widzę w nim wzniosłych celów. Nie rozumiem więc zachwytu.

W tamtych czasach to był dość duży skandal i szok dla ludzi, którzy postrzegali telewizję jako coś wybitnie dobrego i uczciwego.

Może nie widzisz w nim wzniosłych celów, bo nie mogło ich być.

Wiemy jak cała sprawa się kończy - wina spada na pionków telewizyjnych i Van Dorana, a wielkie szychy wychodzą z afery bez szwanku.

Jedynie Herbie miał ponownie swoje 5 minut sławy i mała satysfakcję.

Wszystko ok, ale Morrow w roli Goodwina był ok, całkiem pasował do tej postaci i nie zagrał jakoś źle. Może nie wybitnie, ale na pewno nie skrewił. Dziwne, że później nie zagrał w żadnej znaczącej produkcji jak Turturro czy Fiennes.