Co tu dużo mówić - rzetelne rzemiosło i piękny film o miłości. Na pewno nie jest to obraz, w którym - jak ktoś inny napisał - są tylko gwałty i szykanowanie Mazurów. Owych okrutnych scen wcale nie jest tak dużo i są autentycznie ważne dla dramaturgii (no może prócz sceny tortur pod koniec filmu - kto widział, ten wie o co chodzi), tyle, że po seansie pamięta się tylko je. Nie zmienia to jednak mojego odczucia, że "Róża" to przede wszystkim ciekawy melodramat. Chociaż imię i nazwisko bohaterki są tak banalnie alegoryczne, że aż śmiać się chce - Róża Kwiatkowska. Mogło być jeszcze, że z ul. Ogrodowej:).

Ale nic to. Wkurza mnie tylko, że tego typu historie pokazuje się tak późno po fakcie, oraz to, że nikt w szkole nie raczył mi ukazać takiego obrazu wojny. Przez lata wojenne piekło kobiet było tak ostentacyjnie marginalizowane, że aż wstyd. I nie tyle cieszę się, że Smarzowski w końcu ukazał fragment tego rozdziału naszej historii, ile autentycznie wkurza mnie, że nikt wcześniej tego nie zrobił.