Film faktycznie nie chce wyjść z głowy przez długi czas. Ale nie dlatego, że jest taki dobry. Co nie znaczy, że jest zły. Jest brutalny, krwawy - ale przecież takie filmy pojawiają się co chwilę. To co różni ten film od reszty, to to że jest przesiąknięty emocjami (o tym chyba powinienem wspomnieć w pierwszej kolejności). Głównie wstrząsający, momentami zabawny, a nawet wzruszający.
Aktorzy świetni, a w dodatku tak się złożyło, że osobiście bardzo lubię i cenię tych, którzy pojawili się w Róży.
Nie jestem historykiem, więc nawet nie będę próbował oceniać wiarygodności tego, co było przedstawione w filmie. Jedynie pozwolę sobie zaznaczyć, że moim skromnym zdaniem, jeśli ktoś umieszcza fabułę w tak jednoznacznym i autentycznym kontekście geograficznym i historycznym, czyli w tym przypadku Mazury, rok 45, tuż po wojnie, to powinien bardzo odpowiedzialnie podejść do zadania i zadbać, by jednak nie przesadzać z koloryzowaniem rzeczywistości i konfabulacją. Chyba, że autorzy wierzą w to, że taki film będą oglądać jedynie ludzie potrafiący oddzielić prawdę historyczną od fikcji literackiej. Nawiasem mówiąc, słyszałem jak reżyser, Pan Smażowski mówił, że chciał zrobić film o miłości. Kurde, chyba się nie udało.
Bardzo rzadko udzielam się na forach, ale ten film jest na tyle inny od reszty polskich produkcji, że skłonił mnie do tego, żeby napisać parę zdań.
Polecam pójść do kina, zobaczyć i ocenić samemu.