Cicha woda brzegi rwie. Do 'Róży', zważywszy na jej bardzo pozytywne recenzje podchodziłem od razu z lekkim szacunkiem, a początek mnie nieco zaskoczył, przełomowy się w żaden sposób nie okazał, ot, przywołał skojarzenia z 'In Darkness' czy 'In the Land of Blood and Honey', z filmem Jolie w ogóle można znaleźć sporo cech wspólnych. Potem lekko zagryzłem wargę, bo pisząc taki a nie inny scenariusz Szczerbic wszedł na istne pole minowe, wystarczyłby jakiś jeden drobny element źle napisany, a 'Róża' mogłaby zostać dosłownie zlinczowana. Orkiestra jednak zagrała perfekcyjnie opowiadając dwie historie miłości: do osoby, miłości, która nie powinna mieć miejsca i która okazała się silniejsza niż krew i do miejsca, ziemi z dziada pradziada, prawdziwej ojcowizny, której oddać się nie chce, oddać nie można. Do tego sposób, w jaki opowiedziana została cała historia wybrany został perfekcyjnie, od muzyki po grę aktorską, wraz z obecnie prawdopodobnie najlepszą polską aktorką, Kuleszą. Sam film jest na tyle mocny, bezpośredni i niełatwy w odbiorze, że półtorej godziny trwania zmienia się w dwie i pół. 'Róża' jest prawdziwą perłą we współczesnym gnoju polskiego kina, nie tylko zdecydowanie najlepszym filmem ostatnich kilku lat, ale i jednym z najlepszych w całej historii. Obejrzeć trzeba, lecz można zapomnieć o filmie łatwym i przyjemnym. Chyba, że za coś takiego można uznać uderzenie młotem kowalskim w łeb.