Odwieczna formułka: jak na polską produkcję - dobre kino. Tyle, że w przypadku tej pozycji to twierdzenie ma przynajmniej jakiś sens. Mocna, angażująca emocjonalnie opowieść, która nie uznaje taryfy ulgowej dla widza. Dobrze zagrana (o dziwo, nawet przereklamowany Dorociński tym razem wypadł przyzwoicie) i dostarczająca sporo satysfakcji. Oczywiście, można tu mówić o swego rodzaju szantażu - natężenie nieszczęść spadających na bohaterów ociera się o przesadę. Ale nawet jeśli wziąć to pod uwagę - "Róża" wciąż "kopie". To, co mi przeszkadzało tak naprawdę to fakt, że twórca "Domu złego" do tej pory nie zdołał wypracować sobie własnego stylu. Tak dzisiaj kręci praktycznie każdy w Polsce, kto pragnie opowiedzieć "niewesołą historię", i mam tu na myśli zarówno montaż, jak i przefiltrowane zdjęcia. Nie ma się co zasłaniać, że takie przyzwyczajenia osób zaangażowanych w proces powstawania - reżyser ma posiadać własną, spójną wizję, i tyle. Smarzowski tymczasem miał po prostu wyrazisty, intensywny scenariusz i przełożył go na obraz - bez zastrzeżeń, ale też bez rewelacji (cały czas mam na myśli stylistykę). Stąd też moje początkowe stwierdzenie, bo 99% "nazwisk" w tym kraju temat i tak by skopało. Tutaj na szczęście nie ma o tym mowy - sam byłem w szoku, że oglądam polski film i szlag mnie nie trafia (może dlatego, że sporo mówili po niemiecku,) Może i tendencyjne, może i z tezą, ale jednak do syta.