Mimo, że uważam Różę za najgorszy film tego reżysera, to z sentymentu zawyżyłem ocenę. Specyficzny ponury obraz, bardziej surrealistyczny niż naturalistyczny. Świat pokazany jako czyste okrucieństwo, nawet pozytywne momenty nie pozwalają się uśmiechnąć, bo wiemy, że bohaterom nie będzie to dane. Smutek i strach rządzi światem Mazurów i przeraża widza, bo wie on, że było tylko gorzej pod czas wojny i po wojnie.

Scena katowania głównego bohatera na prawdę mistrzostwo. Niczym we śnie, fragmenty sklejone w jedną całość, pozwalają wczuć się w postać Tadeusza. Nie widzimy nic więcej tylko to, co widział kiedy odzyskiwał przytomność.

Wiele rzeczy na forum pozytywnych zostało już powiedzianych.
Napiszę tylko tyle, że Pan Wojciech jest nadzieją polskiego kina.